Rondom Oudeschild

maandag - donderdag

Eenmaal vastgelegd aan de steiger, stelt zich een bepaalde routine in. We liggen nu een week in Oudeschild, en fietsen en wandelen dagelijks in de omgeving en aan de haven om het lijf in beweging te houden. Thuis ben je gewend de 'dagelijkse' boodschappen in de auto te laden, hier moet alles per fiets of benenwagen worden getransporteerd. De dichtstbijzijnde AH is in den Burg, vier kilometer afstand, die we intussen na al die jaren hier wel kunnen dromen.

Naast ons liggen drie zeilboten met thuishaven Volendam, stellen die elkaar kennen. We hebben leuk contact, voor hen is het de eerste keer dat ze zich op de Waddenzee wagen. De snel en sterk wisselende weersomstandigheden zijn een dingetje om weer terug te keren naar het IJsselmeer. Ze hebben, in verband met het weer, hun vertrek naar Kornwerderzand al een keer uitgesteld en daarna de bestemming bijgesteld naar den Oever. Dinsdagmiddag moet het nu gebeuren, klokslag half drie in verband met het tij vertrekken ze. Wij zwaaien ze uit aan de havenmond, maar zien in korte tijd de wind aanwakkeren tot een dikke windkracht 5 uit het zuidwesten, met bijbehorende golven op de Texelstroom en het beruchte Gat van de Stier. Het wordt alsnog een behoorlijk zware tocht.

In Oudeschild zijn sinds jaar en dag een flinke vissersvloot en drie grote viswinkels annex restaurant aanwezig.  Op zondagavond laat was het altijd een attractie om de vissersvloot te zien uitvaren. Door de hoge brandstofkosten en het belachelijke Europese verbod op pulsvissen zijn er van de vloot nu nog maar 3 actieve viskotters over. Door gebrek aan personeel is de grote viswinkel met restaurant direct achter de jachthaven gesloten. Voor ons harinkje en af en toe een garnalenkroket moeten we nu het dorp in. Ook gezellig, af en toe treedt daar tegenover het terras een groep muzikanten op die zeemansliederen ten gehore brengen.

Soms vallen dingen op, waar je jaren langs bent gelopen zonder ze echt te zien. Zo ook het monument hier op de jachthaven voor de op zee gebleven vissers. Niet zo indrukwekkend als de honderden namen in het monument op Urk, toch ook hier zoals in al die vissersplaatsen een moment om na te denken over die zeelui die niet zijn teruggekeerd.