Duitse wadden (2)

Donderdag 31-7.  De weerberichten zijn niet onverdeeld gunstig, mogelijk windkracht 5 en buien met slecht zicht. Maar we hebben Greetsiel wel gezien, en gaan naar Norderney vertrekken. Qua wadvaren wordt dit de meesterproef, we moeten in een tocht over drie ondieptes : de Ley,  het Kopersand en het Memmert Wattfahrwasser, en dat allemaal binnen 1 tij. Volgens onze gedetailleerde planning, rekening houdend met de reistijd op basis van exacte stroomsnelheden, moet het net kunnen. We vertrekken aan de vroege kant, beter met stijgend water op een ondiepte vastlopen en dan moeten wachten tot je vrijkomt, in plaats van met vallend water vastlopen en dan niet meer wegkunnen en ongewild droogvallen. De sluis staat al open als we aan komen varen, een Duitse zeilboot bemand met drie dikke Duitsers komt achter ons binnen, maar ligt meteen dwars en dreigt ons te rammen. Door snel naar voren op te schuiven, kunnen we schade voorkomen. Ze verlaten na het schutten  achteruitvarend (!) de sluis. Ze klooien dan met de zeilen en de route : ze hebben geen idee waar ze heen moeten. Ze besluiten dan plotseling  ons te volgen, en blijven tot Juist pal achter ons varen. Door de snelle schutting liggen we nu voor op het tijdschema, maar op de eerste ondiepte staat gelukkig al voldoende water.  Op de Bants Balje gaat het bijna mis :  de dieptemeter loopt snel terug naar een minimum van 1,30 meter, precies onze diepgang. We schuren over de grond, maar dan wordt het snel iets dieper. Vlak onder het eiland Juist (dat we vanwege de blubber in de haven letterlijk links laten liggen) draaien we het Memmert Wattfahrwasser in, gedeeltelijk beprikt met takkenbossen in plaats van boeien. Twee Duitse snelvarende witte badkuipen vinden het nodig in deze zeer smalle geul met naar schatting 50 km/u langs te scheuren, hekgolven achterlatend van heb ik jou daar.

de gevaren route

Als we onder de beschutting van het eiland Juist uitkomen, varen we het Busetief in. De Noordzeedeining die hier binnenloopt, wordt door de trechtervorm van dit zeegat en de steil oplopende banken tot een angstaanjagende hoogte opgestuwd. Met alleen de genua op, en de motor langzaam bij stuiteren we over zeker 3 meter hoge golven. Er varen hier ook veel kleinere zeilboten, die enorm tekeer gaan. De net uit de veerhaven vertrokken veerboot is zo vriendelijk voor ons uit te wijken. Eenmaal goed en wel in de haven keert de rust weer, we vinden een mooi vrij plaatsje.

Norderney blijkt een prachtige jachthaven, er is zelfs Wifi ! De tweede havenmeester komt langs, moppert dat we in een te grote box liggen en meldt dat we morgen moeten verkassen. We zien het wel. 's Avonds rijden per fiets we een heel stuk langs de westelijke zeezijde van het dorp. Daar loopt ook de vaargeul naar zee langs. Het strand staat propvol strandkorven, die elk een groot nummer dragen. Verder hotels zo ver het oog reikt. Als we dwars door het dorp terugrijden, stuiten we bij het kurhaus op een muziekuitvoering, een orkest speelt musicalmuziek. Het begint al donker te worden als we op de boot terugkeren. Morgen gaan we de rest van het eiland Norderney verkennen.

Vrijdag 1-8. Opnieuw een prachtige dag. 's Morgens vroeg maak ik de gedetailleerde planning voor de voorgenomen tocht naar Langeoog, het eiland Baltrum varen we voorbij, dus moeten we twee ondiepe wantijen passeren. Het springtij ligt al weer bijna een week achter ons, en met de verwachte oostenwind wordt het steeds lastiger, maar het gaat net. De havenmeester zien we wel rondrennen, maar doet geen poging ons te benaderen.

We doen inkopen voor de komende dagen, en starten dan per fiets onze ontdekkingstocht.

het wad bij de jachthaven

op weg naar de vuurtoren

De duinen hebben veel weg van de Nederlandse waddeneilanden. We passeren de stijlvolle (bakstenen) vuurtoren die uit 1874 stamt, en bijna 60 meter hoog is. Vlakbij is het vliegveld en een mooie golfbaan. Er is nog 7 kilometer te gaan naar de oostpunt van het eiland, waar een wrak met een bijzondere geschiedenis ligt. ('1967 strandete der Heringslogger „Ministerialrat Streil“ am östlichen Ende der Insel.
Die Norderneyer versuchten, den Heringslogger zu bergen mit Hilfe des Schillsaugers „Pionier“. Bei dem Bergungsversuch geriet der Schillsauger selbst fest und liegt seitdem dort. Der Heringslogger wurde übrigens einige Wochen nach seiner Strandung von ein paar Schleppern befreit. Wer das Wrack besichtigen möchte, hält sich am besten vom Parkplatz Ostheller aus an den Wanderweg, der zum Wrack führt.' )Helaas is het alleen mogelijk dat deel van het eiland te voet te bezoeken, dat vinden we te ver. We eten (gekleed) een ijsje op het naturistenstrand. Je snapt niet waarom sommige mensen hun kleren uittrekken, met kleren aan zouden ze er een stuk beter uitzien.

Nu we met dit prachtige weer veel zeilboten op zee zien, slaat de twijfel toe omtrent ons plan om onder Norderney door naar Langeoog te varen. Na ampel beraad besluiten we om de plannen om te gooien, en de route over zee terug naar Borkum te nemen, en vandaar weer richting Nederlandse Wadden te gaan. We hebben de mooiste plaatsen op het Duitse Wad nu wel gezien, en de rest voegt hier waarschijnlijk niet veel aan toe. En we hebben een hekel aan slik gekregen.

het brede naturistenstrand

stootwillen ?

Terug op de jachthaven ontwaren we een paar bijzondere stootwillen, sommige Duitsers blijken gevoel voor humor te hebben.
In het havenrestaurant genieten we van tong met Bratkartoffel en scampi's met Folienkartoffel, weggespoeld met een Bitburger.  Morgen dus vroeg op, om 7 uur op weg naar zee.

Duitse Wadden (1)

Zondag 27-7 De zondag begint mistig met weinig zicht, daarna trekken een paar zware buien over. Na dit onheil is er zelfs af en toe een zonnetje te zien, hoewel de weersvoorspelling aangeeft dat er zich de hele dag onweersbuien kunnen vormen. We besluiten het er op te wagen, hijsen de Duitse gastenvlag en vertrekken iets na twaalven naar zee.  Feitelijk anderhalf uur te vroeg voor het tij, maar weinig voortgang maken is altijd nog leuker dan in de haven liggen wachten. We hijsen het zeil in de haven, maar eenmaal buiten kan het snel weer naar beneden, de wind krimpt naar het noordwesten, precies de richting waar we naar toe moeten. Na twee uur gaat de stroom meelopen, helaas neemt de wind ook flink toe waardoor een heel vervelende wind-tegen-stroom golfslag ontstaat. Eenmaal in het Randzelgat stuiteren we op de golven dat het een lieve lust is. Met deze wind lopen de golven van zee precies de geul in. Het duurt best lang voor we de contouren van Borkum aan de horizon ontdekken, maar dan gaat het ook snel.

Achter ons vaart een klein konvooi zeilschepen, die allemaal
richting Borkum gaan. Spectaculair water overnemend, verleggen we de koers naar de Fischerbalje, de aanloopgeul naar Borkum, aan de noordzijde beschermd door een dam, die ook de golven tegenhoudt. Maar dat wel tegen de prijs van een tegenstroom van 3 knopen.

Op Borkum heb je de keus uit twee jachthavens, wij kiezen voor de kleinste en de eerste op de route. Op de kaart aangegeven als 'Sporthafen Bahlmann', maar iedereen kent de haven onder de naam 'Port Henry'. Even na 16:00 lopen we binnen. Op internet staan horrorverhalen over de staat van onderhoud van deze haven, en die blijken nauwelijks overdreven. Wat een verschil met de gelikte Nederlandse havens rond de Wadden. We vinden een plaatsje aan een langssteiger, er is stroom en water. Voor 25 Euro kunnen we twee nachten blijven. Onze eerste buitenlandse haven dit jaar. Met andere gebruiken dan bij ons, de douches hebben geen deuren, hier douche je gezellig met z’n allen. Kun je de rug van je buurman boenen !

De jachthaven bevindt zich op 8 km van het dorpje Borkum, we stappen op de fiets om er te gaan kijken. De supermarkten zijn op zondag geopend, maar gaan al om 16:00 dicht. Als we naar de dorpskern doorfietsen, komen we midden in een feest terecht. De hele dag is er van alles te doen, onder de tonen van het lokale Shantykoor genieten we van een Bratwurst, Pommes en een Warsteiner. Op de terugweg naar de jachthaven hebben we lekker voor de wind. Bij aankomst is het laag water. Het is bijna springtij, dat betekent niet alleen een extra hoog hoogwater maar ook een extra laag laagwater. We blijken op het ondiepste plekje van de haven te liggen.  De boot is totaal  in het slib gezakt, aan de voor- en stuurboordzijde zien we een slibbank boven komen, we liggen zo vast als een huis. Dit slib is heel zacht, je zakt er in weg. Voor de saildrive minder leuk, de waterinlaat voor de motor is daarin opgenomen, en die zit nu ook vol slib, net als de keerringen (asafdichtingen) van de schroefas  De buren klagen dat als ze het toilet door willen spoelen, er alleen maar slib gepompt wordt.

Maandag 28-7. In Nederland is het noodweer, hier waait het hard uit het NO, maar de zon schijnt volop ! We verkennen per fiets het eiland, we fietsen parallel aan het spoorlijntje dat de haven met het dorpje verbindt, en komen zo bij het Südstrand. Met deze wind een prachtig beschut, groot, hagelwit zandstrand. Het is er dan ook druk, veel gezinnen met kinderen en loslopende dikke Duitsers.  Na een ijsje in een strandtent hebben we voldoende moed verzameld voor de terugtocht.  Voor de komende dagen slaan we flink voorraad in bij de grote lokale Lidl, gelukkig hebben we een grote fietsmand en een dito rugzak. Terug aan boord genieten we in de kuip van een overheerlijk wijntje. Die stond bij de Lidl niet geprijsd,  bleek later op de kassabon flink aan de prijs, maar maakt die prijs helemaal waar. We liggen noord-zuid aan de steiger, eigenlijk  precies verkeerd om, met de kuip vol in de harde wind. Het wordt al weer laag water, het slib houdt ons gevangen, we kunnen de boot nu niet meer omdraaien. Met een paar badlakens scheppen we een beetje luwte.

Dinsdag 29-7 . Eigenlijk willen we vandaag rond twaalf uur op de vloedstroom naar Greetsiel vertrekken. Greetsiel wordt aangeprezen als een schilderachtig vissersplaatsje, en het ligt goed in de richting om verder het Duitse wad op te varen. De al wat oudere verhalen op internet en zelfs in de recent uitgekomen ‘Wadden’ vaarwijzer van Jan Heuff  blijken niet up to date. Het Duitse wad is in snel tempo aan het dichtslibben, en zelfs met onze beschaafde diepgang van 130 cm moet je heel goed uitkienen hoe je over de ondieptes moet komen.

Ik had een route helemaal uitgewerkt door het Borkumer Wattfahrwasser, de Osterems, Memmertbalje, dan over de ondiepte Kopersand door de Bantsbalje, en dan via de Greetsieler Legde naar de sluis van Greetsiel.  Die ondieptes liggen bij laagwater twee meter droog boven de zeespiegel, bij hoogwater heb je rond een halve meter water onder kiel. De eerste ondiepte passeer je met opkomend water, de tweede ligt een eind verder, die passeer je met afgaand tij. Met de verwachte afwaaiing door de harde NO wind en de golfslag vind ik het risico voor een onbekende route onder deze omstandigheden te groot.

Er is een alternatief, voor een deel terugvaren zoals we zijn gekomen door het Randzelgat, dan naar bakboord afslaan over de ondiepte Osterems, vervolgens over de  ondiepte Hamburgersand via de Ley  naar de sluis van Greetsiel. Daarvoor is het inmiddels te laat, we hadden dan veel vroeger moeten vertrekken. We besluiten nog een dagje op Borkum te blijven, maar wel naar een betere plaats in de jachthaven te verkassen. Ik spoel via een wateraansluiting op het wierfilter het slik uit de koelwaterinlaat voor de motor, gelukkig blijkt na het starten alles weer te functioneren. We varen naar een plaats aan de steiger waar voldoende water staat, en leggen de boot met de neus in de wind. De parasol gaat op, dit wordt een dagje luieren en genieten van een prachtige zomerdag in de kuip. Het plan is om morgen rond 10 uur via de beschreven alternatieve route alsnog naar Greetsiel te varen.

Woensdag 30-7.  We staan bijtijds op, het belooft een prachtige dag te worden. Klokslag 10:00 varen we tussen roestige stalen pijpen, trieste restanten van niet meer bestaande steigers in Port Henry, door naar buiten. De vloed loopt al flink, het eerste stuk door de Fischerbalje is recht tegen de stroom in, daarna hebben we alleen maar stroom mee. We trekken de genua uit voor het eerste gedeelte van de tocht, waar we recht voor de wind (B3) hebben. We lopen dank zij de stroom 5 knopen over de grond. Dit is genieten. We zien even de rugvin van een bruinvis. We volgen de betonning door de grillige geulen die het mogelijk maken over de ondieptes te varen. Als je een ton mist, loop je vast, dus het is geconcentreerd varen.

We zien Greetsiel al snel liggen, maar de vaarroute maakt een grote omweg. Rond 14:00 zijn we bij de sluis van het Sperrwerk Leysiel. Het laatste deel door het Ley vaarwater is het ondiepste deel, maar we houden minimaal 70 cm water onder de kiel. Eenmaal door de sluis varen we tussen dijken door een natuurgebied, tot na een bocht in het vaarwater Greetsiel zich aan ons blootgeeft.  In de jachtclub leggen we aan op de gastensteiger met een prachtig uitzicht op het middeleeuwse plaatsje en de kottervloot, waarvan we de laatste schepen zien binnendruppelen. Per fiets verkennen we de  nauwe straatjes vol toeristen. We doen een paar inkopen bij de lokale supermarkt, en tanken Euros bij een flappentap.

’s Avonds laten we ons in een typisch noordduits restaurant een paar versgevangen visjes goed smaken. We bestellen ijs toe, maar schrikken van de reusachtige omvang van de coupes. Het kost enige moeite zo volgeladen de boot te bereiken.
Tot onze verrassing kunnen we hier de Nederlandse TV prima ontvangen, helaas is Wifi ook hier niet beschikbaar.

Delfzijl

adieu Groningen

Zaterdag 26-7 We verlaten Groningen na snel nog even wat lekkers voor het weekend en ontkalker voor de Nespresso gescoord te hebben. Voor heavy users zoals wij een must. Gelukkig geen regen vandaag, maar af en toe een sprankje zon. We varen het Eemskanaal af naar Delfzijl, komen onder andere langs onze nationale goudmijn Slochteren, het Schildmeer waar ik tijdens mijn militaire opleiding als vaandrig nog een kleine oorlog heb gevoerd, en Appingedam waar die 6-weekse opleiding plaatsvond.
In Delfzijl gaan we door de zeesluis, eindelijk weer op zout water ! We vinden een mooi plaatsje bij de zeilvereniging Neptunus.

Op de vouwfiets verkennen we Delfzijl, er valt hier niets te beleven, een dooie boel. We vullen onze dieselvoorraad aan, op de Duitse eilanden is dat niet te krijgen. Met in totaal 54 liter aan boord moeten we een eind komen bij een verbruik van nog geen 1,5 liter per uur. En we hopen toch vooral te kunnen zeilen. Bij de pomp op de jachthaven rekende een Duitse Fairline (zo'n oerlelijke witte badkuip) voor bijna 600 Euro diesel af, dat is andere koek.
De weerberichten voor morgen zien er redelijk uit, het plan is om naar Borkum te zeilen. Om volop te profiteren van de ebstroom moeten we rond 13:30 uit de jachthaven vertrekken. Het getij laat niet met zich spotten hier, jaren terug voer ik als bemanning op een Faurby die we uit Kopenhagen ophaalden. De schipper wilde een hapje eten in Delfzijl, dacht er om 18:00 te zijn. Hij had zich vergist in het getij, met als gevolg dat we met 3 knopen stroom tegen pas na middernacht met knorrende magen aankwamen ...

avondstemming aan de Eems

ontaarde kunst aan de haven

idyllische jachthaven Neptunus

Groningen

Vrijdag 25-7. De dag begint grauw, als we uit Garnwerd vertrekken. Gisteravond hebben we heerlijk gegeten in het splinternieuwe restaurant van Garnwerd aan Zee, een culinaire aanrader en een omweg waard. We varen het Reitdiep verder op naar Groningen, het begint al snel steeds harder te regenen. In de boeken staan horrorverhalen over de duur van de doorvaart door Groningen, we horen op de marifoon ook mensen klagen, maar wij varen zonder noemenswaardige vertraging door talloze bruggen dwars door de stad. Mooi om te zien.

Als we de Oosterhaven invaren, staat er een dame als een soort mythologische sirene ons te lokken. Het blijkt de beheerster van de Oosterhaven marina, we kunnen geen weerstand bieden aan haar verlokkingen en leggen in haar haven aan. Als later de regen afneemt, maken we een rondje Groninger binnenstad en doen we inkopen. Morgen belooft een betere dag te worden, dan gaan we richting Delfzijl, en als we vroeg genoeg daar zijn misschien gelijk door naar Borkum.

Garnwerd-aan-zee

de route van vandaag

donderdag 24-7 Rond 10 uur komt Mariska met Joris om Thijs op te halen, we vieren vast z'n verjaardag , die we in het weekend gaan missen. Na een roerend afscheid zijn we weer met z'n tweetjes aan boord. We doen boodschappen in het gezellige plaatsje Zoutkamp, en vertrekken na de lunch richting Groningen door het schilderachtige Reitdiep. We komen niet ver, want de brug bij Lammersburen is de hele dag gestremd. Alle wachtplaatsen zijn al bezet, we leggen aan tegen een gemaal dat in deze droge tijd stilligt. Rond 16:00 gaat de brug toch weer open, en iedereen haast zich door de smalle doorvaart. Onderweg neemt de wind weer toe tot stormniveau, we slingeren ons met zo nu en dan een regendrup door het prachtige Groningse landschap. Groningen gaan we vandaag niet meer halen, we besluiten in Garnwerd aan Zee (wie die naam
bedacht heeft....) aan te leggen, dat blijkt de hele colonne te doen, dus is het dringen voor een aanlegplaats.
We passen nog net achter een motorboot in een lange box, met de harde wind in de rug is het niet eenvoudig aanleggen. Ondanks de pretentieuze naam blijkt het een prachtig, vrij nieuw aangelegd complex met een prachtig restaurant, waar we onszelf vanavond gaan laten verwennen !

verjaardagskado..

Zoutkamp a la Bergen (Noorwegen)

Garnwerd-aan-zee

mooi complex

Zoutkamp

de gevaren route

Woensdag 23-7. Na een bezoek aan de plaatselijke Jumbo vertrekken we 11:30 in oostelijke richting vanuit Dokkum richting Lauwersmeer, nog steeds staandemastroute. De middagsluiting van bruggen wordt in Friesland langzaam afgebouwd, maar daar is hier nog weinig van te merken. We lopen al gauw in de fuik voor de Woudabrug. Het waait hard en vlagerig, aanleggen vergt concentratie. Bij de overgang van de Friese boezem naar het Lauwersmeer bij Dokkumer Nieuwe Zijlen is het voor de Willem Loresluis behoorlijk druk met rondcirkelende schepen die liggen te wachten. Daarbij schuiven we regelmatig door de ondiepe blubber.
Na de sluis die we zonder kleerscheuren verlaten, waait de stront van de dijk, windkracht 6. Volgens de overzichtskaart die de actuele wind aangeeft, de enige plek in NL waar het zo hard waait. Eenmaal op de open vlakte oppert Irene dat ze liever richting Zoutkamp gaat dan het oorspronkelijk geplande Oostmahorn.  De harde wind past goed bij de ruige natuur van de Slenk en de Zoutkamperril, de aanlooproute door de oude stroomgeulen. Er staan hele kuddes wilde paarden en koeien.

Als we tegen 16:00 in het Hunzegat bij Zoutkamp aanleggen, luiden de kerkklokken op deze dag van nationale rouw voor de slachtoffers van de ramp met vlucht MH17.
Het Hunzegat is een prachtig gelegen, maar stille jachthaven. We liggen aan de E-steiger. Als iemand behoefte voelt om een totaal verwaarloosde boot aan te schaffen, ruime keus hier. Een trieste armada van wat eens prachtige schepen waren, nu groen uitgeslagen, deels met kapotte ramen, of gescheurde zeilen die als flarden aan de boot hangen, een ontluisterend en deprimerend gezicht.
Met Thijs gaan we zoals beloofd zwemmen rond de boot, en vermaken ons in de speeltuin, morgen wordt hij weer opgehaald.

een van de sneue bootjes....

Dokkum

Leeuwarden - Dokkum

Dinsdag 22-7 Vandaag is de zomer terug, we varen van Leeuwarden naar Dokkum. Het is een prachtige route, ook bekend van de Elfstedentocht, zoals het bruggetje van Bartlehiem. De route maakt deel uit van de Staandemastroute door Nederland.
Onderweg komen we 'Apple Tree' tegen, de boot die tijdens onze vaart in de fik vloog. Is snel gerepareerd !
De doorvaart door bruggen op de route is dit jaar flink duurder geworden, een tocht van Leeuwarden naar Dokkum kost nu 17 Euro. De Almanak van dit jaar vermeldt nog de oude tarieven, zo snel worden ze aangepast. De bruggen zijn er ten behoeve van het wegverkeer, het blijft een vreemde zaak dat je als botenbezitter voor de bediening moet betalen. Je zou denken dat er genoeg wegenbelasting geïnd wordt om het uit die pot te kunnen betalen.

's Avonds een enerverende avond voor kleinzoon Thijs. We liggen in Dokkum onder de eeuwenoude korenmolen 'Zeldenrust', we mogen vanavond helemaal bovenin de molen alles bekijken, terwijl de wieken door windkracht 5 worden aangedreven. Bij thuiskomst vangt Thijs z'n eerste vis, dat er dan een haak uit de vissebek moet worden gehaald is iets minder leuk...Daarna zien we de brandweer vlakbij oefenen, volgens mij wil Thijs nu brandweerman worden want hij wordt door de echte spuitgasten helemaal in de watten gelegd, mag zelfs spuiten !

De molen 'Zeldenrust' is nog steeds in gebruik als korenmolen. Het is een achtkante stellingmolen met een vlucht van 22 meter, gebouwd in 1862 nadat de op deze plek staande molen tot de grond toe afbrandde. Toen de molen in 1952 in het bezit kwam van een nieuwe eigenaar werden twee roeden (wieken) voorzien van Ten Have-kleppen, en twee van een traditionele fok, waardoor de Zeldenrust sneller en vaker kon draaien. Dat was nodig om te kunnen concurreren met de meelfabrieken.
Voor de aansturing van de Ten Have kleppen werd in de 6 ton zware, onder een hoek liggende originele gietijzeren hoofdas in de hartlijn van voor naar achteren een gat geboord, waardoor de kleppen door middel van een servomechaniek bediend worden. Onafhankelijk van de windsnelheid draait de molen met een constante draaisnelheid. Zie hier voor een beschrijving van dit stukje Hollands vernuft.
De molen voelt zich nu volledig in z'n element tot windkracht 6. Helaas hebben de molens ondanks deze verbeteringen de strijd met de moderne meelfabrieken verloren. In 2010- 2011 is de molen grondig gerestaureerd. De molen is eigendom van de Stichting Monumentenbehoud Dongeradeel, en wordt door vrijwilligers in bedrijf gehouden.

Harlingen

De reis over de Waddenzee naar Harlingen is geweldig, helaas met de zuidoostenwind voor ons niet bezeild. Met de motor langzaam aan, met een geweldige vloedstroom in de rug vliegen we naar Harlingen. Onderweg zijn we via de marifoon getuige van een incident met de snelboot Tiger van Terschelling. Een zeiler is bijna overvaren, de Tiger biedt excuses aan.
We schutten door de sluis naar binnen en vinden een plaatsje in een box bij de HWSV.
Mariska haalt ons op uit Harlingen, we overnachten in Akkrum en lenen zondag haar snelle bolide om af te reizen naar de Haag voor het feestje van Matthijs ter ere van z'n 75-ste verjaardag. Het is al net maandag als we in Akkrum terugkeren.

Maandagmorgen  brengt Mariska ons terug naar de boot, en met Thijs als logé vertrekken we richting Leeuwarden. Het lijkt wel herfst, harde wind, regen. In de stadsgracht van Leeuwarden vinden we een plaatsje voor de nacht.

Vlieland-Harlingen

Harlingen - Leeuwarden

Vlieland

Maandag 14-7
Onze laatste dag op Texel, 's morgens op de fiets met Martijn en Lies en de jongens. Wij komen niet verder dan een terrasje in Den Burg, de jongelui fietsen door naar Ecomare. 's Middags een gesprek aan boord van de 'Texelstroom' over mogelijke technische verbeteringen. We eten 's avonds gezamenlijk op de 'Stormvogel'. Morgen willen we vertrekken naar Vlieland, twee factoren maken dat onzeker : de haven van Vlieland is volgens internet overvol, en de weers- en windverwachting ziet er niet bepaald rooskleurig uit. Voor de hele kuststrook rond de Waddeneilanden 17- 25 knopen wind (windkracht 5-6), de wind waait gelukkig voor ons wel uit westelijke richting. Qua getij en stroming zouden we tussen 9 en 10 uur kunnen vertrekken.

Dinsdag 15-7

de gevaren route

Als we wakker worden loeit de wind door de masten in de haven, we overleggen of we de 30-mijls tocht van 6 uur in deze ruige omstandigheden wel willen maken. Eenmaal op weg moet je de reis over de ondieptes in verband met het getij ook afmaken. Liesbeth meldt dat de 'Stormvogel' in ieder geval vertrekt. 'Nomen est omen' zeiden de oude Romeinen al. Wij besluiten ook te vertrekken, leggen een rif in het grootzeil, en klokslag 9:30 gaan de trossen los en laten we de lagerwalsteiger achter ons. Eenmaal op de Waddenzee worden we meteen door de gierende stroom gegrepen, gelukkig valt de wind door de hoge vaarsnelheid reuze mee. Er blijken veel zeilers op het idee gekomen om richting Vlieland / Terschelling te vertrekken, we varen in de file.

Na 2 uur ingehaald door de ongereefde Stormvogel...

hard werken aan het roer

We varen een tijd alleen op het grootzeil, later trekken we een gedeelte van de genua erbij. Het is een nogal wisselende koers die we moeten varen, maar het zeilen gaat geweldig, de omstandigheden in acht nemende. Met de haven van Vlieland in zicht, bij het ronden van de zandbank de Richel gaat het zeil naar binnen en tuffen we op de motor het laatste deel van de reis tegen een enorme ebstroom in van bijna 4 knopen. We steken een groot stuk buiten de betonning af en halen daarmee een deel van file in. De Brandaris meldt nu per marifoon dat de haven van Vlieland vol is :-)). We doen net of we gek zijn, varen de haven in en vragen dan per marifoon of er nog een plaatsje voor ons is. De dienstdoende havenmeester zegt in eerste instantie dat we buiten de haven moeten wachten, maar een tweede havenmeester die in z'n rubberboot rondvaart in de haven hoort ons verzoek, en zegt dat de 'Chip' door kan varen naar achterin de haven, waar we tussen de G en de F steigers nog een stapelplaatsje vinden aan de langssteiger.
Martijn en Liesbeth met de 'Stormvogel' zijn net voor ons binnengelopen, en hebben een plaatsje gevonden naast een platbodem. In de beschutting van de haven is het heerlijk Vlielands zomerweer, en we nemen een wijntje op de voorspoedige afloop van de prachtige Waddentocht.

de haven is nu echt vol...

Als we bij de havenmeester ons verblijf gaan betalen, hangt de dubbelrode vlag in de havenmond, en liggen er meerdere schepen te wachten in de hoop dat hen nog een plaatsje wordt toegewezen.

Later in de week trekt niemand zich meer iets aan van die rode vlaggen en het dubbelrode havenlicht. Iedereen vaart naar binnen en gaat liggen. De havenmeesters laten het gebeuren.
Als er door vertrekkers een paar boxen vrijkomen, schuiven Martijn en Lies en wijzelf op naar een box. Het is deze week fantastisch zomerweer, we genieten van het prachtige Vlieland, en van de aanwezigheid van kinderen en kleinkinderen.
Op zaterdag vertrekken Martijn en Lies naar Terschelling, in het Zuider Stortemelk bij boei ZS13 scheiden zich onze wegen.

de Stormvogel draait af naar Terschelling ...