Texel - Makkum

maandag 29 juli

(Foto's volgen nog)

Daar is ie dan, dag 26 van ons heerlijke verblijf op Texel. Aan alles komt een eind, om een gemeenplaats te gebruiken. Het weer is prima, de wind ZW 4 Bft, licht bewolkt en de temperatuur boven de 20 graden. Laagwater Oudeschild is om 13:00, wat betekent dat 12:00 is een prima tijd om voor onze 21 mijl lange tocht op de vloedstroom richting Makkum te vertrekken. De vloedstroom gedraagt zich als een soort vloedgolf die de Waddenzee inloopt. Voorafgaand aan de dagelijkse douchebeurt in de paar verdekt opgestelde luxe douches naast het kantoor van de havenmeester, ga ik met een dikke portemonnee bij de dienstdoende havenmeesteres langs om 26 dagen liggeld en toeristenbelasting te voldoen. Normaal betaal je vooraf, als je aangeeft een langere periode te blijven, mag je als bonus 'op de pof' liggen.

Nu zijn we intussen gepokt en gemazeld in de regeltjes die in de verschillende jachthavens gelden. Goede kennis Roel maakte ons vorig jaar opmerkzaam op de lang-liggen regel op Texel : je hoeft volgens lokaal gebruik nooit meer dan 7 dagen toeristenbelasting  van 1,85 €/dag per persoon te betalen, en het haventarief daalt met de verblijfsduur. Toen hij vorig jaar zijn verblijf met een weekje verlengde, kreeg hij geld terug in plaats van dat hij moest bijbetalen. Dat verhaal hebben we goed in onze oren geknoopt. Als de onzekere en ongeïnteresseerde grijze havenmeesteres mij een dan ook een rekening van  € 479,19 voorschotelt, zeg ik dat haar berekening waarschijnlijk niet volgens de regels is. Zij geeft toe niet van alles op de hoogte te zijn, en zegt dat ik dan maar later terug moet komen als havenmeesteres Marcella aanwezig is, die beter is ingevoerd in de ingewikkelde regeltjes. Na het ontbijt en een bezoek aan de Spar om te voorkomen dat we vandaag onderweg van de honger omkomen, zie ik dat Marcella in haar grijze Nissan is gearriveerd, en gaan we in conclaaf. Dat blijkt een korting op de rekening op te leveren van € 196,91. Een leuk uurtarief, zullen we maar zeggen. Toch vreemd dat je er naar moet vragen, stilzwijgend hadden we anders veel te veel betaald.

Ik doe bij havenmeesteres Marcella ook opnieuw m'n beklag over de grote motorboot van 15 meter lang, die in het verlengde van onze box ligt, in een ruimte die voor maximaal 8 meter lange schepen bedoeld is.  Een groot bord waarop dat vermeld staat, hangt nota bene vlak naast het slagschip. De schipper is een onaangenaam persoon, die zich met iedereen bemoeit, ongezouten commentaar geeft, en niet aarzelt bij anderen ongevraagd aan boord te gaan om vallen vast te binden. Toen hij weer iemand wees op een niet goed bevestigde val, heb ik hem duidelijk gemaakt dat hij eens naar zichzelf moest kijken, en het bord moest lezen waar hij naast stond. Niet alleen neemt hij het uitzicht weg van z'n medeliggers, hij bemoeilijkt ook ons vertrek als de omliggende boxen alle bezet zijn. Toen heette het uit zijn mond, dat ik ouderwets ben in het toepassen van regeltjes, en dat hij het zo met de havenmeester heeft geregeld. De schipper heeft ons na deze confrontatie niet meer aangekeken. Nu is er niet 1 havenmeester, maar zijn er 6 parttime-havenmeesters, die onderling niet goed of zelfs helemaal niet communiceren. Over het te grote boot probleem is Marcella het roerend met me eens, en zegt toe in het vervolg strenger te zullen toezien op de steigerbezetting qua bootlengte.

Intussen zitten we nu wel met een probleem, wij kunnen vrijwel niet vertrekken door het nauwe gaatje dat aan de steiger is overgebleven nu alle boxen bezet zijn. En de stevige wind dwars op steigers maakt het er niet gemakkelijker op.
We hebben al een plan gemaakt en besproken met de buurman, om met een spring op de buurboot en een tweede lijn op de steiger de Chip te kunnen draaien en vervolgens in bedwang te houden tijdens de vertrekprocedure. Als we dan uiteindelijk vertrekken, doorkruist de buurman alle mooie plannen, door zijn schip vast los te gooien om op onze ligplaats te gaan liggen. Hij heeft een stalen zelfbouwboot met rondom scherpe uitstekende bouten. Ieder contact zal diepe sporen op onze romp achterlaten.... Met hulp van een andere handige buurman vanaf de steiger lukt het om zonder kleerscheuren door het piepkleine gaatje achterwaarts te vertrekken.

Buiten de haven rollen we in eerste instantie alleen de genua uit en stoppen we de motor. De Chip is uitgerust met een grote genua, en een klein grootzeil. Op voordewindse koersen storen beide zeilen elkaar, en maken we de meeste snelheid met alleen de genua. Door ons feitelijk iets te vroege vertrek hebben het eerste uur stroom tegen, en maken we maar een snelheid over de grond van net 3 knopen. De Texelstroom is een diep vaarwater, dieper dan de Maasgeul bij Rotterdam. Bij wind tegen stroom situaties zoals op dit moment staat er een heel vervelende golfslag.  De schuin achteroplopende hoge golven laten de Chip gieren, wat veel stuurcorrecties nodig maakt. Dat wordt dus een uurtje gelijkwaardig aan de sportschool. Maar onder een blauwe hemel met verder prachtige zeilomstandigheden past geen klagen, dit is puur genieten. Als we later tijdens de tocht van koers veranderen, en de wind af en toe ook draait, hijsen we toch het grootzeil, en kunnen we meer snelheid maken. De stroom gaat ook flink meelopen, tot tegen de 3 knopen. We volgen niet exact de betonning in de vaargeul, en kunnen zo uitlopen op de stoet achtervolgende  zeilschepen.

Als we tussen 4 en 5 uur de haven van Kornwerderzand aanlopen om door de zeesluis naar het IJsselmeer te worden geschut, blijkt er al een flink aantal schepen te liggen wachten. Via de marifoon vernemen we, dat een slagboom bij de brug is vernield, en dat daardoor 1 van de 2 naast elkaar gelegen bruggen in de snelweg over de Afsluitdijk niet kan worden bediend. Het plan is om alle verkeer over 1 brug te leiden, en de beschadigde brug open te laten staan en dan het schutten te hervatten. De sluiswachter schat dat daar wel een half uurtje tot een uur mee gemoeid is.
Maar dan rekent hij toch niet met de procedures die daar kennelijk voor van toepassing zijn. Je zou denken je kan ook een reserve slagboom monteren, die zit met 4 bouten vast, 5  minuten werk. Of een verkeersregelaar neerzetten. Maar nee, een leger hooggeplaatsten met 1 uitvoerende staan ellenlang  bij de kapotte slagboom te polderen zonder dat er veel voortgang zichtbaar is. Vanuit het hele land komen er van die bekende wagens met pijlen en tekst die het verkeer bij het wisselen van rijbaan moeten assisteren. Ook hier weer een grote groep mannen met hesjes die genieten van koffie en het mooie weer, maar slechts een enkeling die actief is, overigens zonder zichtbaar resultaat.

De sluiswachter houdt de moed erin met de aankondiging over de marifoon van steeds met een uur of half uur opschuivende termijnen, zonder dat er ook maar enige actie zichtbaar is. Op een gegeven moment zien we wel een nieuwe slagboom, die ook nog eenmalig blijkt dicht te kunnen. Er schuiven een paar grote binnenvaartschepen aan, die straks met voorrang geschut gaan worden. Rondom stijgen de etensgeuren op, men gelooft niet meer in een spoedige oplossing, en dat blijkt terecht. Wij blijven in leven met suikerbrood, thee en koffie op z'n tijd, en gesprekken met de buren. Als dan een onderwater-baggeraar die al een tijdje heen en weer heeft gevaren in de vaargeul, besluit dat z'n werkdag er op zit, en wil gaan aanleggen, moet het legioen wachtende zeiljachten plaats maken aan de steiger door te gaan verleggen. Het geeft enige afleiding en doodt de tijd, en geeft ons nieuwe buren. Eindelijk, na meer dan 4 lange wachturen, wordt de verkeersstroom verlegd, en gaat alleen de gehavende brug open. Na nog een tijdje wordt dan eindelijk het verkeer stop gezet, en gaat ook de tweede brug open. De schepen die tussen sluis en bruggen gevangen zitten, kunnen er uit.

Vele wachtende jachtschippers denken nu tegelijk naar binnen te kunnen, een rampscenario tekent zich af. De grote sluis is voor de binnenvaart, de kleine sluis is voor de 'jachies'.
De grootste en dus breedste zeilschepen zijn zonder overleg en zonder ook maar enige regie van de sluismeester op topsnelheid als eersten de sluis ingevaren, waardoor veel, daardoor onbereikbare ruimte in de sluis onbenut blijft. Wij schuiven als laatste aan, maar blijven tussen de sluisdeuren hangen. Na veel gezeur en gehannes blijkt iedereen nog vele meters te kunnen opschuiven, waarna de sluisdeuren dicht gaan, en we eindelijk geschut kunnen worden. We hebben tijdens de wachttijd met Marina Makkum gebeld om een ligplaats te reserveren, helaas is de haven al tot de laatste plaats bezet. De gemeentehaven bij het dorp, vlak achter de grote Feadship super jachtbouwloods meldt telefonisch nog voldoende plaats te hebben, en zal toegangskaartjes voor douches en toiletten op een verdekte plaats klaar leggen.

Als we tegen 22:00 in het donker  in de gemeentehaven aankomen, blijkt er zegge en schrijve nog 1 ligplaats in een box beschikbaar. Daar leggen we dan maar aan, hebben we eindelijk 230 Volt om een Nespresso te kunnen zetten. De kaartjes met streepjescode voor douches en toiletten blijken op de afgesproken plek klaar te liggen. De voorzieningen hier zijn prachtig, zelfs enigszins over de top. Hier stond de subsidiekraan krachtig open, een commercieel bedrijf maakt andere afwegingen. We maken nog een wandelingetje naar het dorp, maar daar is rond deze tijd weinig meer te beleven. We gaan genieten van een welverdiende nachtrust !

De vandaag gevaren route :

Texel (5) update

week 20-27 juli 2019

De vorige week zijn Louis, Louise en de kinderen nog tot en met vrijdag op Texel gebleven. Het weer was wisselend, we hebben ons daar op aangepast met de activiteiten. Museum Kaap Skil is leuk om te doen, Bart volgt zelfs een workshop hoe je een scheepsmodel in de fles maakt ! Ook de traditionele touwslagerij met sisal touw kent voor Bart nu geen geheimen meer.

Het strand is onze stek als de zon weer begint te schijnen. Als volleerde waterbouwers dammen we plassen af en laten rivieren stromen.
's Avonds worden we in de jachthaven per auto afgezet, meestal maken we voorafgaand nog even een rondje over Texel, vanavond richting vuurtoren. Bij de Cocksdorp blijkt de aanlegplaats voor het bootje naar Vlieland helemaal gerenoveerd. Er staan een nieuwe steiger en zelfs een huisje voor de kaartverkoop en de ontvangst van passagiers.

Zaterdagmorgen hebben we een auto gehuurd, we gaan naar den Haag waar Matthijs z'n 80-e verjaardag viert. De Opel Corsa huurauto moet op zaterdagmorgen worden opgehaald bij de Opel garage in Den Burg. Het stortregent, tijdens de fietstocht (in zeilpak) naar het huuradres wordt ik kletsnat, het water sopt in mijn schoenen.

De overtocht met de fraaie 'Texelstroom' verloopt vlot, evenals de reis naar Maassluis. Het feestje bij Matthijs en Joke is gezellig, en alleszins de moeite van de reis waard. We slapen in Maassluis, waar we de stapels post  kunnen doornemen, en het ergste onkruid uit de voor- en achtertuin weghalen. Irene draait een paar wassen. De reis terug naar Texel verloopt opnieuw vlot. Bij het boeken van de overtocht wordt het nummer van de Corsa herkend als inheems Texels, en betalen we slechts € 12,50 voor de overtocht naar de thuishaven.

Rob en Wil Buurman met hond Bobby hebben intussen de plaats als Texel-gasten overgenomen van de Ouderkerkers.  Ze verblijven in Prins Hendrik, het hotel van de kleindochter van Lenie van der Tas, de weduwe van een oud-collega. De wereld is klein !
We bezoeken de nodige bezienswaardige plaatsen en bekende eetgelegenheden, waaronder natuurlijk Paal 17. Op dinsdag barst over Nederland een hittegolf los, die door de ligging van Texel midden in zee goed te dragen is. We fietsen met Wil en Rob naar de Waal, en vermaken ons in het museum aldaar.

Op woensdag nemen we een snipperdag, lekker luierend aan boord in de schaduw, terwijl heel Nederland zucht onder de verzengende hitte. Het hitterecord sneuvelt,  het wordt 39,2 graden in Eindhoven.  De haven loopt helemaal vol, er wordt gestapeld.  Aan onze steiger leggen tijdens lunchtijd een paar gigantische, zwaar over-gemotoriseerde RIBS aan. Samen voorzien van 4 buitenboordmotoren met in totaal 1200 PK ! Waanzin ten top.

Aan het eind van de middag fietsen we langs het Wad naar  Prins Hendrik, waar we met Wil en Rob in de tuin genieten van een prima maal.
Tegen half tien haasten we ons naar de fietsen, we moeten zonder fietsverlichting voor donker thuis zijn. We zetten de sokken erin en bereiken in recordtijd even na tienen de Chip.

Uit het achterwiel van Irene's vouwfiets stijgen steeds hardere onheilspellende krakende geluiden op, het wiellager is duidelijk versleten. Hier is werk aan de winkel ! Niets aan onze trouwe, inmiddels 16-jarige Italiaanse vouwfietsen is standaard, reparatie wordt een uitdaging. We hopen dat het zonder grote problemen en kosten mogelijk zal zijn. De importeur heeft geen onderdelen meer voorradig.

We blijven nog tot laat in onze windstille kuip zitten, de temperatuur daalt maar langzaam tot 20 graden tegen middernacht. Als Irene met Lucie belt, horen we dat de nacht temperatuur bij hen daar in Dongen op 35 graden blijft steken. Ook van onze kinderen horen we dat de hitte er flink inhakt. We prijzen ons gelukkig met ons verblijf op de Wadden tijdens deze hittegolf !

Donderdag 25 juli is de laatste dag van Rob en Wil op Texel weer een tropische dag waarbij op veel plaatsen in Nederland het kwik tot boven de 40 graden stijgt. Ze willen 's middags graag de donderdagmarkt in Den Hoorn bezoeken. We checken bij de VVV of een en ander doorgaat. Dat wordt bevestigd, maar de ook ingeplande schapen en koeien blijven op stal. De animo voor de markt is  heel bepekt, de standhouders hangen verveeld in de schaduw en de potentiële bezoekers zitten op het strand. Het oude adagium 'vrouwen bloot - handel dood'  blijkt maar weer eens op te gaan.

We stillen onze dorst met een paar Texelse skuumkoppen in strandpaviljoen Paal 17.  We rijden terug naar de 'Chip' waar Irene een frisse maaltijdsalade met grote knoflookgarnalen op tafel tovert, die we ons goed laten smaken. Van hieruit rijden Wil en Rob  naar de pont, hun tijd op Texel zit erop. Was gezellig !
De temperatuur wil na zonsondergang niet erg zakken, wij zitten tot in de late uurtjes na een verkoelende douche in de kuip te puffen.
's Nachts barst er een verkoelende onweersbui los.

We besluiten nog een paar dagen op Texel te blijven, in de huidige hitte is het hier prima toeven. Mogelijk op zondag of maandag varen we terug richting Akkrum, waar we het 12,5 jarig huwelijksjubileum van John en Mariska hopen te vieren, samen met de ouders van John. We laten de weersomstandigheden onze vertrekdatum bepalen. Intussen ga ik proberen uit te vinden hoe de  achteras van Irene's DiBlasi fiets te repareren valt. Bij het fietsen produceert die zulke knallen dat voetgangers verschrikt opzij springen als ze langsfietst. Tijdelijk een fiets huren is uiteraard ook een optie. Maar voorlopig bij deze hoge temperaturen is het luieren geblazen !

Texel (4)

dinsdag 16 juli 2019

Vandaag staat een tocht met de garnalenvisser TX20 op het programma. We zijn in het verleden al vaker meegevaren met andere schepen die ongeveer hetzelfde doen, maar voor Arnold en Bart is dat al heel geleden in hun jonge leven. Er varen nu twee originele vissersschepen, we gaan mee met de grootste, de TX20. We varen over de Bollen, richting vaarwater Bosch. Arnold en Bart mogen bij de schipper in de stuurhut kijken, ze vinden het allemaal reuze interessant.

Eenmaal op de visserijgronden aangekomen, gaan de netten overboord. Na een half uurtje vissen wordt de inhoud gestort op een tableau waar de vangst bekeken kan worden. Helaas blijken we ook veel wier opgevist te hebben, we gaan een nieuwe trek doen in dieper water waar minder wier in het water zit.

De vissersknecht vertelt intussen op een leuke manier over de vangst, naast garnalen een doorsnee van wat in de Waddenzee leeft. Hij waarschuwt voor de pieterman, die hier steeds vaker voorkomt. De pieterman heeft een rugvin met giftige stekels, die veel pijn veroorzaken, en mogelijk medisch ingrijpen noodzakelijk maken. Afblijven dus.

Na nog een visrondje, dat inderdaad minder wier maar ook onder andere een prachtige grote tong oplevert (waar een van de gasten mee wordt verrast), gaan de gevangen garnalen levend en wel in de kookpot. De garnalen worden twee keer gekookt en zijn dan gereed voor consumptie.

De schipper geeft een korte les garnalen pellen, die niet door iedereen met succes wordt gevolgd. Voor sommigen blijft die heerlijke garnaal onbereikbaar in z'n pantser zitten. Dat geldt niet voor de Spaandermannen, die hebben het garnalen pellen in hun genen meegekregen.

Wat we ook meekrijgen bij het verlaten van het schip zijn twee volle zakken gekookte maar ongepelde garnalen. Bij het chalet van Louis en Louise gaan we de pelcursus in praktijk brengen, en onze handvaardigheid op peil brengen. Na ruim een uurtje pellen kan Louise de opgemaakte schaaltjes garnalen als heerlijk voorafje voor ons diner op tafel zetten !

Een delicatesse, die qua smaakbeleving ver uitsteekt boven de waar die je kant en klaar in de winkel koopt. Die heeft een reis van twee weken heen en weer naar Marokko achter de rug, staat stijf van de conserveringsmiddelen, en smaakt bijna nergens meer naar.

's Avonds brengen Louise en Bart ons terug naar de Chip, we maken per auto een ommetje rond het eiland en genieten van het uitzicht over zee en richting Vlieland, terwijl de vuurtoren onverstoorbaar z'n rondjes draait, 2 schitteringen per 10 seconden.

https://nl.wikipedia.org/wiki/Vuurtoren_Eierland

Texel (3)

vrijdag 12 juli 2019

We worden 's morgens met veel geweld gewekt door een van de donderbuien, die onze weervoorspellers al in hun glazen bol hebben zien aankomen. Op buienradar zien we dat het restant van de soms extreme buien zuidelijk van Texel langs zal trekken. In Hilversum stranden auto's in de waterstromen die tot halverwege de portieren reiken. Louis, Louise en Arnold en Bart worstelen zich door het slechte weer naar de veerboot naar Texel.

Irene heeft pech met haar bril, er blijkt nog maar een glas aanwezig. Door een breuk in de glasbevestiging in het montuur is het glas ook niet terug te plaatsen. Nu hebben brillen een zwaar bestaan bij deze eigenaar, ze deinst er niet voor terug de glazen schoon te maken met elk willekeurig onderdeel van haar garderobe. Niet zo gek dat zo'n montuur denkt nu is het wel genoeg geweest.

Zonder bril is mijn echtgenote veroordeeld tot een zombie bestaan, ze heeft weliswaar een tweede bril maar dat is een zonnebril op sterkte. Bij het ontbreken van zon wordt de omgeving wel heel somber... Nu hadden we bij een eerder bril-mankement al een opticien gespot in den Burg. Het bleek een Pearle te zijn, maar ja als je in nood bent kun je niet te kieskeurig zijn.

En, eerlijk is eerlijk, de service bij het eerdere bezoek was prima, ze vervingen defecte neusjes als service zonder kosten. Maar een montuurbreuk is natuurlijk andere koek. Ze gaan proberen een vervangend montuur  te vinden of als dat niet lukt, wordt er een noodreparatie gedaan. We kopen een goedkoop leesbrilletje bij de Hema als alternatief voor een geleidehond. Later op de dag worden we gebeld door Pearle met de mededeling, dat ze een vervangend, identiek montuur hebben getraceerd, en dat de bril dinsdag klaar is.

Intussen zijn de Ouderkerkers aangekomen in hun Roompot Chalet aan Pelikaanweg bij de Koog. Als ze geïnstalleerd zijn, worden we opgehaald vanaf de jachthaven. We hebben nooit geweten dat er verscholen in de bossen in dat deel van Texel zoveel vakantiewoningen staan.
Rond etenstijd tovert Louise een prachtige pastamaaltijd op tafel, en daarna maken we een wandeling door de bosrijke omgeving. 's Avonds worden we weer op de jachthaven afgeleverd, we gaan ons geestelijk voorbereiden op de belangrijke dag van morgen.


zaterdag 13 juli : Hiep hiep hoera, Irene en Louise jarig

Deze heuglijke gebeurtenis is de reden van de familiebijeenkomst op Texel. Mariska en John zijn al op weg naar hun vakantie adres in Frankrijk, Martijn, Lies en Jens en Ruben komen naar Texel. Ruben heeft eerst nog zwemles op een onchristelijk vroeg tijdstip, en haalt z'n kikker (hij mag nu zonder vleugels het water in). Zij komen met z'n allen vanmiddag met de veerpont naar Texel.

Het gezelschap dat al op Texel is viert de verjaardagen alvast met koffie en gebak bij de Konditorei van Bakker Timmer in Den Burg. Beide jarige dames zijn verblijd met een horloge : Louise met een Apple watch, Irene met een bling bling modieus klokje. Louise wordt nu de hele dag, na een tijd stilzitten door de Applewatch voortdurend gemaand op te staan, en zelfs appjes komen in beeld. Als Louis in de buurt komt, zie je haar hartslag omhoog gaan. Het is helemaal afgelopen met je rust door zo'n brok techniek.

's Middags voegen de Hagenaars (of zijn het Hagenezen ?) zich bij ons. Martijn neemt de hele jonge generatie op sleeptouw naar het zwembad van de Roompot. Later verkassen we naar de jachthaven, waar Louis ons laat genieten van z'n kunsten op de publieke BBQ. Jens en Ruben blijven slapen op de Chip, Martijn en Lies logeren in het Chalet bij de Balls.

Op zondag 14 juli verzamelen we met z'/n allen  in De Koog, na de koffie gaan we naar het Juttersmuseum daar ter plaatse. Het is meer een verzameling aangespoelde spullen, die door Texelaars is verzameld, die hier staat uitgestald.  Mooi van lelijkheid zullen we maar zeggen, moet je gezien hebben De jongens vermaken zich prima, Bart en Arnold doen mee aan een quiz, waarvoor de antwoorden in de uitgestalde artikelen moeten worden gevonden.

Als we moe zijn van het bekijken van alles, verkassen we naar het strand, en vinden een plaatsje aan de  bekende grote tafel in onze vaste pleisterplaats strandtent Paal 17. Het bezoek aan het Juttersmuseum in combinatie met de zeelucht heeft ons hongerig gemaakt, en we genieten van een uitgebreide lunch.

Martijn, Lies en de jongens (die nog geen vakantie hebben) vertrekken van hieruit huiswaarts richting de pont, wij gaan het laatste deel van de GP in Silverstone in het Chalet bekijken. We zien hoe Sebastian Vetttel onze Max Verstappen de grindbak in jaagt, waardoor de laatste z'n podiumplek misloopt. Vervolgens zien we Dlokovic winnen van Federer in een bloedstollende Wimbledon finale.

Na een enerverende maar tegelijk erg gezellige dag leveren Louise en Bart ons weer af op de Chip in de jachthaven. We hebben daar buren gekregen, die hun boot bijna op de onze hebben geparkeerd. We verhangen een paar stootwillen tegen een al te intiem contact.

Wrakken rond de Waddeneilanden

donderdag 11 juli 2019

Het bezoek aan Kaap Skil triggert het zoeken naar verhalen rond de duizenden schepen die rond de Waddeneilanden zowel aan de Noordzeezijde als in de Waddenzee zijn vergaan. Dat zijn er onnoemlijk veel, er zijn duizenden vindplaatsen geregistreerd  :

https://www.nrc.nl/nieuws/2018/01/08/de-waddenzee-ligt-bezaaid-met-wrakken-a1587430

Uit dat NRC artikel over historicus Martijn Manders

Waarom is de Waddenzee zo interessant als onderzoeksgebied ?
„Omdat de Waddenzee rijk is aan erfgoed. Dat komt doordat dit gebied enorm beïnvloed is door de mens: het is een van de meest bedijkte zeeën ter wereld. Dat heeft een enorme invloed op de stroming en dus op de bodem van de Waddenzee. Al voor de VOC-tijd maakte de Waddenzee deel uit van de handelsroute naar Gdansk, waar graan werd gehaald. Bovendien ligt er de rede van Texel, waar veel VOC-schepen voor anker lagen. In de prehistorie is er bewoning geweest op wat nu de zeebodem is en in de vroege Middeleeuwen was het zoutwinningsgebied.”

Wat is er zoal te vinden?
„Er zijn de afgelopen jaren fantastische vondsten gedaan. Een daarvan is het wrak van een simpele koopvaarder uit het einde van de 16de eeuw die we symbool kunnen stellen voor de Nederlandse koopmansgeest. Het schip laat zien dat men in die tijd groter ging bouwen om zo meer lading mee te kunnen nemen, maar het is ook een schip dat slechts een kleine bemanning vergde. Het vervoerde graan uit het Baltisch gebied. Daar kwam het geld vandaan dat werd geïnvesteerd in de VOC. Het schip is, samen met zeker twintig andere schepen, gezonken in de kerstnacht van 1593, tijdens een vliegende storm. Een van de verzekeraars, de koopman-dichter Roemer Visscher, was zo ontdaan over het verlies, dat hij zijn pasgeboren dochter Maria Tesselschade noemde.

„Heel veel ligt nog onder het zand. We hebben nog geen apparatuur om goed in de zeebodem te kijken. Er is een databank van 60.000 locaties in Nederlandse wateren waar ‘iets’ ligt, alleen weten we meestal niet precies wát. Het kan een historisch wrak zijn, maar net zo goed een container of een anker. Wel zijn er steeds betere technieken om wrakken die boven het zand liggen in kaart te brengen, ook als het zicht slecht is.”


Ongetwijfeld de bekendste en meest besproken schipbreuk van de Wadden : de ondergang van de Lutine  (bronnen : vele internet locaties)

Een schipbreuk waarvan de meeste mensen wel gehoord zullen hebben is die van het Britse marinefregat HMS Lutine, dat verging in de nacht van 9 op 10 oktober 1799, in het toenmalige 'IJzergat' tussen Vlieland en Terschelling.

de Lutine in volle glorie

De ‘Lutine’ werd in 1779 te Toulon te water gelaten als het Franse fregat ‘La Lutine’ (= kwelduivel). Het schip had een lengte van ongeveer 42 meter, en was uitgerust met 38 kanonnen, waaronder 26 twaalfponders. Het schip kwam in oorlogstijd in handen van de Engelsen bij de overgave van Toulon  in 1793, samen met nog 15 andere Franse schepen. De Engelsen brachten haar naar Engeland en herdoopten het tot ‘The Lutine’.

Begin oktober 1799 lag de Lutine in de haven van Yarmouth in het oosten van Engeland. Het schip moest goud en zilver vervoeren naar Cuxhaven, de voorhaven van Hamburg, om die stad een financiële injectie te geven. Bovendien moest de Lutine een grote lading brieven meenemen en een aantal VIP-passagiers. Brieven en passagiers werden gewoonlijk vervoerd met pakketboten. Maar de wind had al wekenlang uit het westen gewaaid, waardoor alle pakketboten waren vertrokken, terwijl er nog geen enkele was teruggekeerd. De Royal Navy stelde daarom de Lutine beschikbaar voor deze tocht.

De Lutine vertrok uit Yarmouth met ongeveer 270 mensen aan boord in de nacht van 8 op 9 oktober 1799, waarschijnlijk na middernacht. Als begeleiding van de lading reisde een aantal notabelen mee, onder wie de notaris J. Schabracq uit Londen. Engelse vissers vertelden later dat ze het schip hadden gezien met veel lichten op de luxueuze achterdekken waar feest gevierd werd ! Dergelijke verlichting was overigens verboden, zeker in oorlogstijd.

De hemelsbrede afstand tussen Yarmouth en het wrak bedraagt 240 kilometer. Die afstand heeft het schip in ongeveer 20 uur afgelegd, bij een gemiddelde snelheid van ruim 6 knopen, een normale snelheid voor zo’n schip onder de heersende omstandigheden.
Wat was de oorzaak van de ramp? Alles wijst er op, dat het schip met volle zeilen is gestrand. Het was weliswaar donker, en er stond een stevige noordwester, maar de hele reis was niet meer dan een routineklus, met ervaren navigatie-officieren in een welbekende zee. Kortom, een navigatieblunder is de meest waarschijnlijke oorzaak.

Waarschijnlijk besefte kapitein Portlock van HMS Arrow dat al, nadat hij op de dag na ramp met de overlevende matroos John Rogers had gesproken. Als Lloyds of London dat geweten had, zou de maatschappij waarschijnlijk de Royal Navy aansprakelijk hebben gesteld voor de schade. Hebben de hogere kringen in de Navy de blunder willen verdoezelen, om Lloyds tot betaling te bewegen ? We zullen het nooit zeker weten, maar de kans is groot dat dergelijke gedachten door de hoofden van die hoge heren hebben gespeeld.

Het Lutine kanon in  Harlingen.

Er bestaan ooggetuigenverslagen van mensen op Vlieland en Terschelling – zowel eilanders als mariniers van de Royal Navy die de eilanden bezet hielden. Die getuigen hebben in de rampnacht lichtsignalen gezien en kanonschoten gehoord, blijkbaar waren er na de stranding nog mensen aan boord die in staat waren die noodsignalen te geven.

De officieel enige schipbreukeling die de ramp overleefde, spoelde op het strand aan. De krant Bell's Weekly Messenger meldde op 20 oktober 1799 dat deze overlevende de hierboven vermelde notaris Schabracq was. Een mogelijk tweede overlevende is de eerder genoemde matroos John Rogers. Hij is een dag na de ramp gewond aan boord genomen door het marineschip Isis. Op de monsterrol van dat schip uit december 1799 komt zijn naam voor, met de vermelding dat hij eerder dienst zou hebben gedaan op de Lutine. John Rogers staat inderdaad ook op de monsterrol van de Lutine van augustus 1799. Is hij met opzet buiten de publiciteit gehouden en monddood gemaakt ?

De meeste slachtoffers werden begraven "in een kuil achter de Brandaris". Dit is mogelijk het huidige Doodemanskisten. Kapitein Lancelot Skynner en twee officieren spoelden aan op Vlieland en werden naast de kerk op Oost-Vlieland begraven, waar ze vele jaren later een grafsteen kregen. Een van de kooplieden spoelde aan op Sylt en werd op het kerkhof van Westerland begraven.

De  lading, die bestond uit een grote hoeveelheid munten, ongeveer 450 goudstaven van ongeveer 5,5 kilo per stuk en ongeveer 180 zilverstaven van ongeveer 25 kilo per stuk, spreekt (nog steeds) zeer tot ieders verbeelding. De lading was verzekerd voor £ 900.000 bij Lloyd's of London, die het schadebedrag binnen twee weken volledig uitbetaalde. Een ware aderlating voor de particuliere, vaak adellijke underwriters die hoofdelijk aansprakelijk zijn voor hun deel van de schade. Sommigen moesten bezittingen verkopen om aan hun verplichtingen te kunnen voldoen.

Direct na de ramp werden er pogingen ondernomen de kostbare lading te bergen. Eind november klaagde drost Robbé van Vlieland dat er "dagelijks vaartuigen boven het wrak liggen", waarbij hij in het bijzonder vissersboten uit Urk noemde. Het schip werd daarom tot oorlogsbuit verklaard, waardoor Robbé nu het alleenrecht verkreeg en in alle rust kon proberen het schip te bergen. Daarbij maakte hij alsnog gebruik van Terschellinger en Urker vissers.

In 1800 kwam de eerste serieuze berging op gang, waarbij touwwerk, een kanon en kogels worden geborgen. Later in hetzelfde jaar werden in totaal dertien staven goud, vijftien staven zilver, 29.248 Spaanse matten en een kistje met munten geborgen. Het jaar erop kwamen nog eens 45 gouden staven, 20 zilveren staven, 12.262 Spaanse matten en 179 gouden dubloenen boven water. De gezamenlijke waarde bedroeg 572.582 gulden.

In de winter van 1803 raakte het wrak door zand bedolven en het duurde tot 1814 voordat men weer bij het wrak kon komen. Het lag inmiddels op vijftien meter diepte, men wist zeventien munten te bergen. Wederom verdween de Lutine onder het zand. Van 1857 tot 1860 werden er door Egmondse duikers nog 41 gouden staven, 64 zilveren staven en 15.350 gouden en zilveren munten aan wal gebracht. De totale waarde hiervan wordt op 529.487 gulden geraamd.

In 1858 werd de scheepsbel geborgen. Hij woog 53 kilo en had een doorsnede van 44 cm. De inscriptie op de bel is ST. JEAN - 1779. Aangezien de luidklok nu eigendom van Lloyd's was, werd deze opgehangen in de grote hal van de toenmalige vestiging, en later in de drie opvolgende Lloyd's-gebouwen. De bel van de Lutine werd tot circa 1980 eenmaal geluid bij slecht nieuws, en tweemaal bij goed nieuws. Thans is de bel gescheurd.

De Lutine bel bij Lloyds in London

Samen met de scheepsbel werd het roer geborgen. Dit werd ook naar Lloyd's vervoerd en gebruikt om een bureau en een stoel van te maken. Deze worden nog steeds bij Lloyd's bewaard en bij speciale gelegenheden gebruikt. Op de tafel is een plaquette van zilver aangebracht met de tekst:

H.B.M. Ship La Lutine, 32 Gun Frigate
Commanded by Captain Lancelot Skynner, R.N.
Sailed from Yarmouth Roads
On the morning of the 9th October, 1799 with a large amount of specie on board,
And was wrecked off the Island of Vlieland the same night,
When all on board were lost except one man.

Van 1886 tot 1892 werd met twee schelpenzuigers het zand rond de Lutine weggezogen en het wrak blootgelegd. In 1886 werden 3573 gouden en zilveren munten geborgen. De gezamenlijke waarde bedroeg 8232 gulden. Ook zilveren en gouden voorwerpen, kanonskogels en kanonnen werden geborgen. Twee kanonnen werden naar Engeland gebracht en twee naar Makkum. Deze laatste twee werden in 1910 bij Kasteel Amerongen geplaatst. In 1887 en 1888 werd nog voor respectievelijk 2174 en 720 gulden aan munten en voorwerpen geborgen.

Van 1894 tot 1911 zochten de Engelsen naarstig naar meer goud. Bij een paar expedities werden er enkele kogels, nagels, menselijke beenderen en munten geborgen. In 1911 werden ook beide 3900 kg zware boegankers geborgen alsook vijftien kanonnen. De totale opbrengst hiervan bedroeg 1762,90 gulden. Er werden echter geen gouden of zilveren staven meer gevonden. Ook een expeditie met de Stortemelk van Rederij Doeksen in 1924–1925 leverde niets op. Van 1928 tot 1933 probeerde Rederij Doeksen samen met Reder Dros wederom naar het wrak te graven. Toen werden slechts enkele Spaanse matten en één gouden munt geborgen.

In 1934 werd een toren van 21 meter hoog boven het wrak geplaatst. Het water en zand werden eruit weggezogen, waarna een gebied van 112 m² kon worden afgezocht. Er werden wrakstukken van eikenhout en een kanon geborgen.

Op 9 juni 1938 werd de zeebodem rond de Lutine door de voor Nederlands Indie gebouwde tinbaggermolen Karimata voor haar vertrek naar de tropen zorgvuldig afgebaggerd, met slechts een goudstaaf van 3,5 kg als resultaat, alsmede vijf kanonnen, waarmee kwam vast te staan dat er van de kostbare lading niet veel meer over was. De hele operatie kostte 442.554 gulden, maar de opbrengst was slechts 12.038 gulden.

Veel succesvoller waren de vissers die op goed geluk hun netten over de grond sleepten als de autoriteiten niet keken. Een enkeling haalde zomaar een paar kilo goud naar boven. Dat gebeurde met twee Volendamse families, zo ontdekte schrijver Hendriksma. De schat werd onder meer gebruikt om jonge Volendamse gezinnen leningen te verstrekken voor een eigen vissersboot, iets waarvoor een kapitaal nodig was. Zo blijkt de enorme opbloei van de Volendamse economie in de negentiende eeuw slechts deels te verklaren uit de toegenomen visvangst. Het Lutinegoud van twee Volendamse families zorgde voor een goed investeringsklimaat.

Ook na de Tweede Wereldoorlog werd er door Kelly Tarlton alsook de tandarts Ane Duijf uit Harlingen pogingen gewaagd om nog iets te vinden, maar zonder resultaat.
Mogelijk liggen nog ongeveer 350 goudstaven (bijna 200 kilo) en 80 zilverstaven (2000 kilo) onder water ! Die vertegenwoordigen samen een geschatte huidige waarde van rond de 10 miljoen Euro. Sinds 1988 is de Monumentenwet gewijzigd, waardoor aan bergers geen vergunning meer wordt verleend.

Over de hoeveelheid goud en zilver die aan boord was, zijn de deskundigen het al twee eeuwen oneens. De enige instantie die wist voor welk bedrag de lading verzekerd was, de Engelse verzekeringsmaatschappij Lloyd's, raakte bij een grote brand in 1838 in de Beurs van Londen al haar documenten over de Lutine kwijt.

Geleidelijk aan vraagt men zich af of de omvang van`de schat van de Lutine'  niet zwaar overdreven is en wint de gedachte veld dat de schatjagers al twee eeuwen een fata morgana najagen.
Een ander scenario is dat direct na het vergaan van de Lutine door de Urker en Terschellinger vissers al een groot deel van de lading is geborgen. Als het al zo is, hebben ze dat goed verborgen kunnen houden. We zullen het nooit zeker weten....

Naschrift (uit de NRC van 29 mei 1999 :)

Na twee eeuwen bestaat er ook meer duidelijkheid over de oorzaak van de scheepsramp. Volgens conservator Gerald de Weerdt van Museum Het Behouden Huys op West-Terschelling is de Lutine vergaan als gevolg van een navigatiefout van de bemanning en niet alleen door een vliegende noordwesterstorm. De Britse Admiraliteit heeft dit feit bewust in de doofpot gestopt om een rel te voorkomen, stelt hij. De Weerdt deed twee jaar onderzoek naar de ondergang van de oorlogsbodem en ploos de archieven van de Britse admiraliteit in het rijksarchief in Londen door.

De storm bracht het fregat wel in moeilijkheden, maar had niet fataal hoeven zijn voor een dergelijk zeewaardig schip met een ervaren bemanning die het gebied goed kende, meent De Weerdt. Hij vermoedt dat de bemanning overmoedig is geworden en is vergeten drie mijl noordelijker van de zandbanken tussen Vlieland en Terschelling te varen.

Voor de bemanning van de Lutine was de reis vanuit de thuishaven Great Yarmouth naar Hamburg een ontspannen plezierreisje. ,,Heel iets anders dan de zeegevechten tegen de Hollandse vloot waaraan de oorlogsbodem de jaren daarvoor had meegedaan. Er werd in de vroege uren feest gevierd aan boord.'' Volgens De Weerdt is er een beoordelingsfout gemaakt. ,,Men voer te dicht onder de kust door. Normaal moet je bij ondiep water minstens tien kilometer uit de kust varen. Elke ervaren zeeman wist dit en neemt die veiligheidsmarge.''

De navigatiefout is door de Britse Admiraliteit in de doofpot gestopt, ontdekte De Weerdt. ,,Alle belangwekkende correspondentie is niet in de archieven aanwezig en uit sommige logboeken zijn pagina's gescheurd. Er zou natuurlijk een geweldige rel zijn ontstaan als bekend werd dat het schip vol goud en zilver met een ervaren bemanning zo'n enorme fout had gemaakt.''

Opmerkelijk is ook dat de verklaring van de overlevende, matroos John Rogers, uit de archieven is verdwenen. Hij werd maanden lang aan boord gehouden van het vice-admiraalschip Isis. Opmerkelijk, aldus De Weerdt, omdat gewonden normaal aan de wal werden gebracht. De Weerdt legde zijn conclusies voor aan verzekeraar Lloyd's. ,,De zaak is hoe dan ook verjaard. Men kan het ministerie van Defensie nu niet meer verantwoordelijk stellen voor gemaakte fouten.''

Texel (2)

dinsdag, 9 juli 2019

In afwachting van de komst van de kids met aanhang om op 13 juli de verjaardagen van Irene en Louise te vieren, hebben we ons tempo aangepast aan de vakantiesfeer hier. Op de jachthaven is het zeker aan de kant van de kleinere jachten erg rustig. Toch valt er genoeg te beleven als er nieuwe binnenkomers zijn. Het aanleggen is kennelijk een kunst die weinigen tot in de puntjes beheersen. Meestal is het een spektakel dat waard is vanuit de kuip bekeken te worden. Ook de trailerhelling waar we direct naast liggen is een onuitputtelijke bron van vermaak om andermans leed. Niet zo netjes, maar we genieten ervan.

Tussendoor vullen we de tijd met lezen, fietsen, inkopen doen, luieren en genieten van de zon als die schijnt. Lopen is geen succes, Irene heeft behoorlijk last van haar versleten knie, en ondanks brace en paracetamol is afstanden lopen er niet bij. De in augustus geplande plaatsing van een knieprothese blijkt hoognodig.

Het weer is wisselend, we liggen op de weerkaarten steeds op de grens van hogedrukgebieden op de oceaan in het westen, en depressies in het noorden en oosten. Het voordeel van het verblijf aan boord is dat je ieder zonnestraaltje meepikt.

Tijdens een mindere periode in het weer, is het tijd onze WiFi-versterker met eigen boordrouter tot de orde te roepen. Sinds ons vertrek uit Herkingen weigert die te doen waarvoor die ooit aangeschaft is. Nu het WiFi netwerk van de jachthaven onze telefoons steeds in de wacht zet, een goed moment alles nieuw in te stellen. Na een uurtje zweten lukt dat en hebben we weer een eersteklas verbinding. Het elektronische spook lijkt ook onze Digitenne ontvangst te ontregelen, maar dat blijkt de KPN zelf op z'n geweten te hebben. Zij schuiven met de uitzendfrekwenties in de nieuwe HD versie van Digitenne.

Vandaag hebben we het in de afgelopen jaren gemoderniseerde museum Kaap Skil bezocht, het oude Juttersmuseum. Zeer de moeite waard, we hebben genoten van de anekdotes van een oude Texelse jutter die er als vrijwilliger dagelijks z'n verhaal doet. In het museum liggen veel recent opgedoken voorwerpen van schepen, die in de voorgaande eeuwen bij storm en ontij hier op de kust hun trieste einde hebben gevonden.

 's Middags zien we een stel op de trailerhelling druk in de weer met een grote jetski met een bijzondere uitrusting. Na een lange voorbereiding met het nodige gemopper wordt duidelijk dat het een installatie betreft waarmee je met waterdruk je vanuit het water kunt laten optillen.

Nadat z'n metgezellin meerdere keren tot aan haar middel in haar ondergoed in het water heeft gestaan om alles goed te leggen, gaat de eigenaar eindelijk, als door een reuzenhand opgetild, de lucht in. We zien hem langzaam in de richting van de vissershaven verdwijnen, en pas na een uur of twee, nog steeds balancerend op z'n brandslang terugkomen.

's Avonds valt de wind helemaal weg en is de jachthaven een spiegel. Helaas blijft het niet zo, de woensdag brengt een weeromslag, zuidenwind met lagere temperatuur, met af en toe regen. Naar het weekend toe wordt steeds beter weer verwacht.



Donderdag 11 juli zijn de weerberichten weer niet denderend, er trekt een lagedrukgebied over van west naar oost. Texel ligt net in een strook zonder neerslag, wij trekken de stoute schoenen aan en rijden op onze DiBlasi  vouwfietsen  naar Paal 17 aan het strand. Het is er gezellig druk, en de menukaart ziet er nog net zo goed uit als in andere jaren. Alleen de prijzen hebben hier de nodige inflatie meegemaakt. Na de lunch keren we via de AH in den  Burg terug met een aanvulling op de drank en fruitvoorraad. De wind is gedraaid, we rijden ontspannen voor de wind !

Texel (Oudeschild)

Vanaf donderdag 4 juli 2019

De plannen zijn dat we tot 26 juli op Texel blijven. Volgende week komen Louis, Louise en kleinzonen Arnold en Bart een weekje naar Texel, we vieren dan de verjaardagen van Irene en Louise op 13 juli.

Irene's broer Matthijs viert op 20 juli z'n 80-e verjaardag, we zijn bezig voor dat weekend een auto te huren om op het verjaardagsfeestje aanwezig te kunnen zijn. Is nog niet zo eenvoudig, omdat we met de veerboot naar de vaste wal moeten.

We liggen nu aan de langssteiger,  samen met de havenmeester hebben we een niet-bewoonde zeilboot verlegd. Deze boot dient af en toe als onderkomen voor studenten die op Texel een project doen. Ze hebben weliswaar toestemming met hun boot hier te liggen, maar dat betekent volgens de havenmeester niet dat ze de hele zomer een A-locatie bezet mogen houden. Het valt nog niet mee die boot stormvast aan de korte, instabiele vingerpieren te parkeren. Fatsoenlijke landvasten zijn niet aan boord, en wat er ligt zit met Gordiaanse knopen aan de kikkers. We maken er het beste van.

We maken schoon schip, van de afgelopen zeetochten zit een dikke laag zout vermengd met zand op de hele boot. Irene draait een was, wij zijn klaar voor een langer verblijf  hier. 's Middags fietsen we naar de hypermoderne AH in den Burg voor de weekendboodschappen. Voor de zaterdag en de dagen erna zijn de weersvooruitzichten niet daverend, de zaterdag kan zelfs nat worden. Dankzij digitenne volgen we de Tour, Wimbledon en voor zondag natuurlijk de dames WK voetbalfinale, de Leeuwinnen tegen team USA.

Op vrijdag ligt de Texelse vissersvloot weer voor de wal, ze hebben hier nog steeds de pulsvisserij uitrusting aan boord. Ondanks het schandelijke verbod van de EU op deze milieuvriendelijke manier van vissen. Jammer en eigenlijk onverteerbaar  dat Nederland deze prachtige innovatie uit de vingers laat glippen.

Op Texel is er weinig veranderd het afgelopen jaar. In het dorp Oudeschild zijn de omvangrijke dijkverzwaringen afgesloten, die vorig jaar zorgden voor grote open wonden in het landschap. Als we  langs het karakteristieke witte zeemanskerkje fietsen, kijken we of er miischien kerkdiensten of concerten gepland zijn, maar in dat opzicht is het dit jaar een dooie boel. Er wordt weinig georganiseerd. Dat is in het vereden wel eens anders geweest.

Zondag ziet de hekstoel er wel heel kaal uit, onze vlag met vlaggenstok blijkt plotseling spoorloos verdwenen. Het is zeer onwaarschijnlijk dat de wind de oorzaak is geweest, we hebben stormen doorgemaakt die de vlag moeiteloos  heeft overleefd. Ik kijk in de omgeving of er ergens een  vlag ronddobbert, zonder resultaat.  Waarschijnlijk had iemand een vlag nodig, en heeft de onze 'geleend'. Dus maandag na een rondje Oudeschild, op naar de watersportjuwelier om een nieuw vlagsetje aan te schaffen. Voor ruim 40 Euro is de Chip weer als Nederlands schip herkenbaar. Het vergt nog enig handwerk voordat de vlag aan de stok kan, en de stok in z'n houder, maar hij staat !

Harlingen - Oudeschild (Texel)

woensdag 3 juli 2019

Vandaag loopt de wekker om 8:00 af,  om te luisteren naar het marifoon weerbericht voor de scheepvaart. Dat klinkt geruststellend, wind uit noordelijke richting, kracht 3-4, bij Texel mogelijk 5. Te danken aan het hogedrukgebied dat vanaf de oceaan z'n invloed uitoefent.
We gaan vertrekken ! We verzorgen de inwendige en uitwendige mens, en melden ons rond 10 uur voor de sluis om naar zee te schutten.

We moeten wachten op een grote clipper die ook naar buiten wil, en schutten gezamenlijk in de grote sluis. Oppassen, het sluis spreekwoord zegt 'van zoet naar zout - gaat fout' . Dat wordt veroorzaakt door het zoute water dat bij openen van de sluisdeur door de grotere dichtheid dan die van zoetwater een onderstroom vanuit de sluis veroorzaakt. Op zijn beurt veroorzaakt dat een bovenstroom zoetwater de sluis in. Je wordt dus de sluis ingezogen. Als je niet oplet, lig je zo achterstevoren in de sluis.

Eenmaal op zee is het behoorlijk druk, er is een stroom zeiljachten onderweg in het vaarwater de Boontjes, vanaf de Waddeneilanden in de richting van de sluis van Kornwerderzand. Ons eerste deel van de route naar Texel loopt hier ook. We hebben vrijwel meteen de ebstroom te pakken, die tot Texel bij ons zal blijven. We schieten dus lekker op. Voorbij Kornwerderzand zijn we redelijk eenzaam, slechts af en toe zien we een medezeiler. Al rond drie uur kunnen we aanleggen in de Waddenhaven Texel in Oudeschild, ons verblijf voor de komende weken.

In de haven wachten wel een paar verrassingen : net als vorig jaar wordt er met groot materiaal hard gewerkt aan de versteviging van de dijken. Nu aan de overkant van de haven. Als tegemoetkoming in de overlast krijgen we een lekkere Oudeschilder koek. Die gaat er in als koek !

We leggen aan op de A- en B-steiger, bedoeld voor jachten met een lengte van maximaal 8 meter. Volgens de website zijn de oude gammele vingerpieren vervangen door langere en stabielere exemplaren. Ja overal, behalve bij de A en B steiger. Tot overmaat van ramp ligt er een motorboot maat slagschip geparkeerd aan de langssteiger op een plek die voor kleinere schepen bedoeld is. Omdat we voor langere tijd willen boeken, spreken we havenmeester aan op z'n taak. Hij zegt toe ons een plaats aan de  langssteiger te bezorgen, en grote schepen naar hun eigenlijke ligplaats te dirigeren.

Als we goed en wel geïnstalleerd zijn, fiets ik naar de viszaak waar we al een paar keer van gedroomd hebben. Het saldo op onze spaarkaart krijgt een flinke boost. Heerlijke haring en lekkerbek !

De wifi en digitenne-signalen zijn hier prima. Vanavond kijken naar de halve finale van het dames WK voetbal ! 

de vandaag gevaren route :