Texel

Woensdag 13 juli. Hiep hiep hoera, Irene is jarig, samen met dochter Louise. 's Morgens ontbijt op bed en cadeau uitpakken. gebak van de bakker en de hele dag druk telefoonverkeer !
Het wordt een zonnige dag, met redelijk veel wind. Bij aankomst hebben we de boot bij de toen heersende ZW wind met de boeg naar het zuiden gelegd. Nu is de wind NW, die staat recht in de kuip terwijl we uit de zon zitten. We draaien de boot met de hand een halve slag en zitten dan lekker in de zon en uit de wind.

We reserveren voor de avond een tafel bij de 'Smulpot' in Texels hoofdstad den Burg. Een restaurant dat in de beoordelingen op internet hoog scoort, enige nadeel is dat we twintig minuten tegen de wind in op de fiets moeten om er te komen. Gelukkig blijkt het de moeite volledig waard. We eten als voorgerecht een warme moot huisgerookte zalm, Irene eet daarna een heel zwaard vol heerlijke stukken gegrild vlees en Cees eet schouder van Texels lam, om je vingers bij af te likken. Aanrader ! Met een goede fles merlot spoelden we alles naar binnen. Daarna weer twintig minuten terug op de fiets, gelukkig deze keer voor de wind en geen tegenliggers.

Donderdag 14 juli. De wind is weer terug in de NW hoek, maar we draaien de boot niet nog een keer. 's Middags haalt de wind aan tot 5-6 Bft, Irene legt haar nieuwe luxe kussen op de kuipvloer, en zit heerlijk in de zon en uit de wind.

Naast onze ligplaats ligt de hellingbaan waar boten op een trailer te water kunnen worden gelaten. Dat is meestal een bron van vermaak, het gaat vaker mis dan dat het in een keer goed gaat. Nu ligt er een complete reddingboot die te water gaat, de Valentijn. Vreemd is, dat er geen KNRM personeel bezig is, maar monteurs van de werf, die duidelijk geen kaas hebben gegeten van hoe je boten te water laat en manoeuvreert. Even later verschijnt een tweede reddingboot, de Alida uit Hindeloopen, die de Valentijn wegsleept. Er is duidelijk iets mis met de motoren, ze trekken een waar rookgordijn. In eerste instantie vermoed ik dat beide boten afgeschreven en verkocht zijn. Later zie ik op de KNRM site het volgende bericht :

NOORDWIJK AAN ZEE

De reddingboot Valentijn heeft na 26 jaar trouwe dienst haar pensioenleeftijd bereikt. De Valentijn kwam eind 1990 van de werf en werd gestationeerd in Noordwijk aan Zee. In 2007 werd de Valentijn vervangen door de nieuwe versie van de Valentijn met de naam Paul Johannes. Na een grote onderhoudsbeurt, waarbij de verf van de opbouw wordt verwijderd en ongeschilderd blijft, wordt de boot toegevoegd aan de reservevloot.

Op 22 mei 2016 is de Valentijn voor de laatste keer naar Noordwijk gekomen voor haar laatste rit. De oude en nieuwe generatie bemanningsleden zijn bij elkaar gekomen om de Valentijn haar laatste koers in te zetten. De rit gaat naar Texel, alwaar de motoren verwijderd worden. Hierna krijgt de Valentijn een waardige plaats in het Reddingsmuseum.

Omdat het geen weer is om eens lekker te gaan fietsen, demonteren we het boordtoilet, dat we bij de aanschaf van de boot in 2002 nieuw hebben geplaatst. De toiletpomp moet gesmeerd, en de driewegkraan voor de keuze voor afvoer naar buiten (illegaal) en de later ingebouwde vuilwatertank zit volledig vast door de afzetting van urinesteen. Een soort niersteen kun je zeggen. En de afvoerbuis van het toilet zit zichtbaar ook vol met deze hardnekkige aanslag, die ontstaat als product van de reactie van urine met kalk uit het water. Dit is geen leuk klusje, maar een paar uur later is alles weer gangbaar en blinkend schoon. Weer goed voor een flink aantal jaren.

Komend weekend hebben Louis en Louise met Arnold en Bart plannen om ons op te zoeken op Texel. Hopelijk gaat het weer meewerken ! Als voorbereiding voor de vaarvakantie van Martijn, Lies, Jens en Ruben, gaat Martijn met John als opstapper vanaf vrijdag in het weekend de 'Stormvogel' alvast overvaren vanuit Scharendijke richting het noorden. Waar ze kunnen eindigen is nog een verrassing, en grotendeels van het weer, de wind en hun uithoudingsvermogen afhankelijk. Wordt het Scheveningen, IJmuiden, den Helder, of nemen ze de staandemastroute ? We gaan het zien.

Vrijdag 15-7-2016. Eindelijk weer eens een normale zomerdag, blauwe lucht en lekker zonnetje. Op de fiets gaan we naar de AH in Den Burg om de geslonken voorraden weer aan te vullen. Vooral van de rode wijn en de koffiecups stond de voorraadteller bijna op nul. In Oudeschild halen we vis voor de lunch en het avondeten. Sinds een paar jaar is hier een prachtige viswinkel, de Oude Vismarkt. Dat kan ook bijna niet anders met een florerende Texelse vissersvloot die Oudeschild als thuishaven heeft.

Vandaag zijn de Texelse kotters binnengelopen, jammergenoeg hebben ze hun vangst dan al in Den Helder gelost, en valt er bij de schepen geen vis meer te scoren. De bemanningen zijn druk met de netten weer op orde te brengen, en reparaties uit te voeren voor de komende visweek. Je kunt aan alles zien dat het de vissers hier goed gaat, de kotters zitten piekfijn in de verf, en ze hebben de modernste apparatuur aan boord. En dat is in deze tijd van vangstbeperkingen en allerlei Europese voorschriften best bijzonder. Op Urk, dat altijd als voorbeeld gold in de visserijwereld, hebben veel vissers financieel het loodje gelegd, en hebben hun kotters moeten opruimen.

In deze moeilijke tijden komt een belangrijke innovatie op het gebied van duurzame visvangst van Texel : de Sumwing, die op alle schepen hier wordt toegepast.
Hierbij wordt het net niet over de grond gesleept, maar zweeft het net met behulp van de Sumwing met vleugelprofiel boven de zeebodem. De vissen worden met elektrische impulsen opgeschrikt, en worden zo door het net 'opgeschept'. Het grote voordeel is het voorkomen van verstoring van de zeebodem, minder bijvangst, en het enorm afgenomen brandstofverbruik.

We fietsen even langs de Texelstroom, de loodsbotter waarmee ik in 2014 van Oudeschild naar Maassluis en terug ben gevaren (zie hier voor de verslagen van deze gedenkwaardige tocht). Aan boord spotten we Pieternel met twee gasten. We gaan even aan boord en worden bijgepraat over het wel en wee van dit monumentale schip.

Als we onze fietsen hebben geparkeerd bij de jachthaven en teruglopen naar de boot, raken we in gesprek met een opa en oma die met de kleinkinderen in de weer zijn met krabben vangen. De oma blijkt net als Irene uit Loosduinen te komen, ze zijn bijna even oud, en zaten op dezelfde school en in dezelfde kerk, en hebben nog veel meer raakpunten. Voor de (ex-)Loosduiners onder de lezers : Deet Kraay - van der Gugten, die al 43 jaar op Texel woont. Wat is de wereld soms klein.