Willemstad, 'The longest day'

woensdag 10-7 Vertrek Scheveningen : 08:00, aankomst Willemstad 17:30, 47 zeemijlen (=87 km) met recht 'the longest day' van de vakantie. Als we uit Scheveningen vertrekken, zien we een strakblauwe lucht en een matig windje, hoewel de verwachtingen een stuk slechter zijn. In het noorden is wel een over de hele horizon een donkere streep zichtbaar, waarschijnlijk een koufront dat in de weerberichten terug is te vinden als een daling van temperatuur. We zien het front met een flinke snelheid dichterbij komen, en de wind neemt beetje bij beetje continu toe.
Tegen de tijd dat we bij de Maasgeul in het verlengde van de Waterweg zijn, wordt het zicht ook slechter, in de koude lucht condenseert de waterdamp tot een soort zeenevel. Met de aangehaalde wind is ook de zee flink aangeschoten, de ebstroom giert rond de nieuwe Maasvlakte en de stroming van de rivieren Rijn en Maas moet ook z'n weg naar zee vinden.

Dit alles maakt de oversteek van de Maasgeul altijd weer tot een avontuur. Op rond een mijl voor de Maasgeul melden we ons keurig aan bij de verkeerspost, die dient te worden aangesproken met 'sector Maasmond'. De verkeerspost meldt altijd of je oproep is ontvangen, en geeft standaard opdracht om uit te luisteren op kanaal 3. Ze zeggen niet of je veilig kunt oversteken, dat is en blijft je eigen verantwoordelijkheid. Pas als ze zien dat er een probleem ontstaat, wordt je opgeroepen met de boodschap dat je moet uitwijken. Of juist je snelheid en koers moet behouden, als andere scheepvaart voor je uitwijkt.
Tijdens de oversteek bij hebben we de motor bij staan. We zien in de verte schimmen van snelvarende zeeschepen, die we ook via de AIS op de digitale kaart op het computerscherm met naam, positie, snelheid kunnen zien ten opzichte van onze eigen positie. In ons geval kunnen we zonder problemen in een ruk doorvaren. Het is druk met een flinke groep overstekende zeilers, achter ons zijn verschillende uitwijkmanoeuvres nodig. Voor een zeiler zonder marifoon die blindelings oversteekt moet een groot schip uitwijken. Gelukkig loopt alles zonder ongelukken af.

Eenmaal in de luwte van de Maasvlakte gaat de motor uit, en klotsen we met hoge snelheid onder zeil op de ebstroom verder. We zijn tot hier zo snel opgeschoten, dat we eigenlijk veel eerder dan gepland, voor de kentering van het getij het Slijkgat naar Stellendam invaren, en dus de stroom nog tegen hebben. Het Haringvliet wordt gespuid via de spuisluizen in de  Haringvlietdam, wat een behoorlijke ebstroom zelfs bij het begin van de vloed veroorzaakt. Intussen is de wind strek aangewakkerd tot een dikke windkracht 5, dit wordt het zwaarste deel van de tocht. We reven de genua, en later draaien we die helemaal weg als het laatste deel van de route in de richting noordoost  niet meer bezeild is, en al stampend en motorzeilend lopen we de Goereese sluis bij Stellendam aan. De aanloop is gedeeltelijk voor de 17 spuisluizen in de Haringvlietdam langs, een imposant gezicht maar erg onprettig qua stroming.

Na de sluis varen we op het Haringvliet, onder de beschutting van de oevers lijkt het of je in een andere wereld terecht komt. Hier waait het niet meer dan windkracht 4, en  we varen onder een langzaam zich blootgevend zonnetje. Naar onze bestemming Willemstad is het dan nog 18 zeemijl (34 km) varen, maar dat is geen straf met deze wind op de prima bezeilde route, bijna halve wind. De wind varieert erg door de oeverbegroeiing, en laat zich soms even gaan tot windkracht 5, maar voor ons is dit deel van de tocht de kers op de taart.
Halverwege de tocht horen we op de marifoon plotseling de oproep 'hallo - hier de Almine'. Het blijkt broer Marc, die na de verkoop van de Almine de marifoon heeft behouden, en vanaf het balkon op 11-hoog in Spijkenisse ons bijna kan zien varen. We babbelen even, een leuke ervaring !

De Haringvlietbrug doemt op, we passen in het middengedeelte er precies onderdoor, en dan zien we Willemstad liggen. Bij het binnenvaren  praaien we de havenmeester, er zijn geen ligplaatsen meer vrij, we moeten maar bij een schip langszij gaan liggen. We leggen aan bij een ouder echtpaar met een Pikmeerkruiser. De vermoeide spieren krijgen eindelijk rust, en we genieten in een zonnige kuip van een bakkie en later een wijntje.

Om deze vakantie voorlopig af te sluiten, laten we ons lekker culinair verwennen in restaurant de 'Rosmolen', die we nog van vorige gelegenheden kennen (aanrader !). We zitten achter ons bord nog steeds te schommelen alsof we in het Slijkgat varen. Als de laatste druppel van een lekker flesje wijn onze tongen heeft gepasseerd, wandelen we door een uitgestorven Willemstad terug naar de Chip, waar we als een blok in slaap vallen.

Morgen de laatste loodjes naar de thuishaven Herkingen, met de passage van liefst drie sluizen : Volkerak-, Krammer-, en Grevelingensluis. Meestal in de vakantietijd met veel onervaren sluisvaarders geen pretje, maar vaak wel stof voor borrelpraat. We laten het maar op ons afkomen.... (figuurlijk bedoeld, uiteraard)

de gevaren route :