Vandaag (donderdag 24 september) was gereserveerd om een dagje te varen op de Grevelingen met Bep, Betty en Leen. Wij vertrokken met Bep vanuit Maassluis naar Herkingen, waar de 'Chip' geduldig in z'n box lag te wachten. Het begin van de dag dreigde nog even mis te lopen doordat Leen en Betty de Herkingen Marina  onveilig maakten, maar gelukkig werd hun auto op het parkeerterrein bij de buren gespot en konden we ze op tijd naar de WSV loodsen. Het seizoen is intussen al vergevorderd, maar het was een uitgelezen dag, volop zon en een lekker temperatuurtje.

Na een kop koffie om van de inspannende reis door de Zuid-Hollandse rimboe naar Herkingen bij te komen, trokken we de stoute schoenen aan. De vaste matroos (waar blijft toch dat matrozenpakje) verloste de 'Chip' van z'n landvasten, we verlieten de haven en kozen het ruime sop. Bij een aangenaam windje B3  (helaas recht op de kop) besloten we democratisch niet te gaan laveren en zijn we dus met het ijzeren zeil naar het eiland Stampersplaat (ook bekend als 'paardeneiland') gevaren. Daar laadde Leen al z'n natuurboeken uit, en begon vol goede moed ons wegwijs te maken in de wereld van bloempjes, paddestoelen, vlinders, vogels en al het andere wat onder de noemer natuur valt. Voor de gelegenheid had ie dan ook z'n Staatsbosbeheer T-shirt aangetrokken, zoals een ware gids betaamt.

Tussendoor hebben we de braamstruiken enkele kilo's lichter gemaakt. Leen is vanaf nu voor het leven getekend door de ernstige verwondigen aan z'n armen door de gemene stekels op die rotstruiken. Dit was erger dan de Surinaamse jungle, zo verzuchtte deze aldaar geharde militair. Waarschijnlijk aangelokt door de bramenberg kwam een kudde paarden in angstaanjagend snel tempo op ons af galopperen.  Betty stond al klaar voor een snoekduik in het water maar op het laatste moment bedachten de paarden zich en gingen toch maar liever grazen in het gras in plaats van een paar argeloze bezoekers te grazen nemen. Onderweg beleefden we nog vele mooie kleine natuurmomentjes met vlinders, paddestoelen en wantsen. Bep heeft voor jaren film- en fotomateriaal om te bewerken of een aantal natuurboeken mee te vullen. Na die vermoeiende wandeling kwamen we bij onder het genot van een drankje en een hapje en haalden de dames weer hun jeugdherinneringen op, die ieder jaar doller lijken te worden. En de kleinkinderen, al op de wereld of nog onderweg zijn uiteraard ook een dankbaar gespreksonderwerp, waarvoor de rechtgeaarde oma's natuurlijk hun mapjes met de mooiste plaatjes van ons prachtige nageslacht altijd onder handbereik hebben.

Zo rond vijf uur werd de terugtocht, nu voor de wind op de genua, ondernomen. De hele dag in de buitenlucht werd Leen teveel, hij gaf er de voorkeur aan in de kajuit zelf onder zeil te gaan. Morpheus was kennelijk dichtbij, want door het rustgevende zachte geklots was Leen zo vertrokken. Hij beleefde waarschijnlijk een zware tocht in z'n dromen, zelfs de hekgolven van een haastig passerende visserman konden hem niet wekken. Verder hadden we de Grevelingen voor ons alleen, onbegrijpelijk dat van al die duizenden boten die in hun box liggen te smachten, er zo weinig op het water zijn te vinden. Onder een prachtige zonsondergang liepen we Herkingen aan. Na het versterken van de inwendige mens met een door Irene in recordtijd bereid maal, en een ruimhartige donatie aan de glasbak keerden allen moe maar voldoen terug naar huis.